Bir kenarda yazýyorum uzun bir süredir. Ama hiçbir zaman yazar olarak tanýmlamadým kendimi. Bir kenar verdi dostlarým, yaz bir görelim dediler. Ýki yýldýr yaz yaz bitmedi, yazdýkça çoðaldý, çoðaldýkça daðýldý, serpildi.

Oysa ben, altý yaþýmdan beri, sadece okur yazarým. Ýþim bu deðil, ama hiç sýkýlmadým okumaktan da, yazmaktan da. Her yazaný bir okuyan çýkar. Ama her yazana da bir kenar nasip olmaz. Bir kenar da yazýyor diye de kimse ne kenar yazarý, ne köþe yazarý olamaz. Hele benim gibi, iki satýr karaladý diye, hiç olamaz. Ancak bir memlekette okur yazar sayýsý artarsa, okunasý yazar sayýsý da artar. Yazarsýn içinden geldiði gibi anlatmak için. Olmadý okursun içinden geldiði gibi anlatanlarý. Bazen okurken dersin ki “iþte ben de bunu demek istiyorum.”

Ýzmir de lisede okuduðum yýllarda, Güzelyalý’da, elinde çantasýyla, teksirle çoðaltýlmýþ þiirlerini, sokak aralarýnda satan bir adam vardý. Çantasýnýn üzerine eliyle yazdýðý yazýyý ilk fark ettiðimde çok gülmüþtüm. “Þiir Yazarý Þair”. Çok þiirini aldým okudum zamanýnda. Adý bile kalmamýþ aklýmda ama ben ona “Þiirbaz” derdim.

Bir þiirbaz daha tanýdým bu hafta. Okudum þiirini, “Ýþte ben de bunu demek istiyorum.” dedim kendi kendime. Adý ₤ X√

 

“Çok zamanda çok söylenen kelimeler vardýr,
Çok zamanda çok kelimeleri söyleyen dudaklar,
Bu çok söylenen kelimeleri duymayan kulaklar bir de...
Zaman gelir kelimeler konuþmaz,
Dudaklar söylemez olur,
Derin bir sessizlik baþlar
Asýl o zaman korkutucudur kelimesiz dinginlikler.
Pes eder dudaklar,
Vazgeçer kelimeler...
Çok zamanda söylenmiþ o çok kelimeleri
Duymayan saðýr kulaklar,
Az zamanda anlar
Geri dönüþü olmayan kelimelerin derin sukutundaki
Defalarca söylenmiþ ama fark edilmemiþ manalarý
Anlar ki kelimelerdeymiþ haykýrýþ,
Duyar ki artýk susmuþ dudaklardaymýþ
Duy beni diyen o son çýrpýnýþ...
Kulaklar geç kalmýþsa zamanda ;
Kelimeler susar...
Dudaklar susar...